Thailand:August 2004

Zaterdag 31/07/04:

——————
In Chiang Khong kocht ik mij bij het eerste supermarktje onmiddellijk een stuk chocolade en een chocomelk. Ik kon wel wat energie gebruiken..
Ik wilde namelijk vandaag nog tot in Chiang Saen rijden, recht de fameuze gouden driehoek in. Dit gaat via weg nr 1129, waar elke Thai je ook langs zal sturen, maar op mijn kaart stond ook een klein weggetje dat de Mekong volgde. Veel interessanter natuurlijk, maar geen kat die hier wist waar dat weggetje liep. Het zou vlak na de overzetboot naar rechts, stroomopwaarts moeten zijn. Dit weggetje loopt dood. Het beste is om inderdaad eerst even weg 1129 te nemen. Niet zoals ik vergeten om terug links te gaan rijden. Na 2 klimmetjes kom je bij een checkpoint (14 km na de overzetboot). Ga hier naar rechts en je fietst de rest van de route grotendeels langs de Mekong, over een mooi asfaltweggetje met bijna geen verkeer. Nummer van de weg: 4007.
Hier ligt zoveel informatie voor jullie …

Onderweg heb ik geen accommodatie gezien om te overnachten. Na 70 km, en 3 maal schuilen voor de regen (waarom regent het toch altijd als ik op een fiets kruip ???) ben je in Chiang Saen, een typisch Thais stadje, heel levendig. Langs de oevers van de Mekong liggen verschillende boten en ‘s avonds wordt langs een groot stuk van het stadje een markt opgezet. Sinds kort kan je hier een boot nemen naar China, 3 dagen, 2 nachten varen voor +/- 2.500 Baht. Een visum voor China kan je regelen in het Chinese Consulaat in Chiang Mai, een ticket voor de boot in Gin Guesthouse, 1,5 km ten noorden van het centrum en de enige deftige plaats die ik heb gevonden om te overnachten. (de kamer in het huis nemen, niet één van de bungalows !) Aan de overkant van de straat heb ik redelijk gegeten, en voor het eerst in weken nog eens een stukje vlees geriskeerd. Ik was mijn muggensproeierke vergeten, dus ook die hebben hun buikje vol. Totale gefietste afstand vandaag 79 km.

Zondag 01/08/04:

—————–
Op weg naar het noordelijkste puntje van Thailand, Mae Sai, fietste ik door het plaatsje Sop Ruak. Alle toeristen willen DE gouden driehoek bezoeken, maar aangezien deze term een heel gebied bestrijkt was dit niet zo makkelijk voor hen.

De naam gouden driehoek slaat op het gebied waar de rivieren Nam Ruak en Mekong samenvloeien (en verwijst dus eigenlijk niet naar het drielandenpunt Laos, Thailanden en Burma) en meerdere duizenden km2 groot. Het dorpje Sop Ruak kan bezwaarlijk het centrum hiervan genoemd worden

Hoe kan de toerist dan een foto trekken van zichzelf in DE gouden driehoek ?
Voor dit soort mensen hebben de Thai een plaatsje uitgezocht en er een “officieel” monument weg gezet. Het is zo mooi (sic)….. errond staat het vol met kraampjes met “handwerk” van de bergvolkeren (hetzelfde “originele” handwerk dat ik ook op Ko Samui zag), gewone Thai die er verkleed als Akha, Karen of Lisu stam rondlopen om met de toeristen te poseren. Die toeristen worden aangevoerd met hun mini-busje, tot vlak naast het monument, maken opgewonden een foto van elkaar, en hup na 10 minuten worden ze terug afgevoerd.
Het mooiste is dat er 500 meter verderop nog zo een “monument” staat waar hetzelfde ritueel plaatsvind. Waarschijnlijk is er een overeenkomst dat de toeristen die vanuit Chiang Saen komen hiernaartoe gevoerd worden, en die vanuit Mae Sai naar het andere plaatsje. Zo wordt de koek een beetje verdeelt.

Om 11 uur arriveerde ik al met het fietsje in Mae Sai langs een mooi, rustig weggetje met twee klimmetjes. God ….. wat was het weer steil. Steeds recht omhoog. Op een klimmetje van 1 km wordt alle jus uit je benen gezogen. Dan is het in Laos toch iets gezapiger klimmen.
Ik wilde een beetje opschieten om terug zuidwaarts in Chiang Mai te geraken. De weg daarheen is weer een grote hoofdweg en niet echt aangenaam om te fietsen. Dus ik nam de bus. Zo’n 30 km ten zuiden van Mae Sai kan je in het plaatsje Basang naar het westen rijden, naar Mae Salang, zo’n 35 km verderop de bergen in. De enorme hitte was een mooi excuus voor mezelf om de fiets achterop een pick-up te leggen en zo verder naar boven te gaan. Iets wat ik me niet beklaagd heb. De weg bleef klimmen in percentages die al het vorige overtroffen. De oude saengthaew maakte geluiden die ik nog nooit uit een auto hoorde komen en bij een supersteile afdaling bleken z’n remmen het ook maar amper te doen en was het kiezen om ofwel achterin een vrachtwagen te knallen, of gokken op de heel scherpe binnenbocht en de billen dichtknijpen. Hij moest zo hard op de motor remmen dat ik vreesde dat z’n pistons door z’n motorkap zouden vliegen. Boeddha had gelukkig nog niet besloten dat onze tijd rijp was. Hij die dit traject fietst, met bagage, heeft mijn eeuwigdurende respect. Mae Salong ligt mooi bovenop een berg maar heeft zelf weinig te bieden. Op de koop toe ben ik mijn kaart van Thailand onderweg kwijtgespeeld. Waarschijnlijk laten liggen bij de tourist police in Mae Sai. Nu ja, dan hebben zij er ook eindelijk eentje. Wie daar ooit komt en een versleten Nelles kaart ziet liggen, tis de mijne, dus meenemen aub. De kamer in het Golden Dragon “hotel” valt tegen. De douche is echt smerig en de Franse wc nog smeriger, dat wordt dus wederom niet ….
Gefietste afstand vandaag: 52 km.
‘s Avonds heb ik gegeten in Mae Salong Villa. Voor het eten is het een zegen om terug in Thailand te zijn. Om terug bij mijn slaapplaats te komen moest ik nog een half uurtje door het donker bergop lopen.

Maandag 02/08/04:

—————–
Deze voormiddag ben ik met een lokale gids van de Akha stam naar enkele dorpjes van bergvolkeren geweest. Long Neck Karen die oorspronkelijk uit Burma (Myanmar) komen, Akha die uit Tibet komen, Lahu die van oorsprong steeds in Zuid-China, Thailand en Burma gewoont hebben en Lisu, ook uit Tibet. Heel kleurrijk, maar ergens ook heel droevig. Bij de Long Neck Karens waren een paar meisjes die wel enkele woorden Engels spraken. Ik vroeg hen of zij iets zagen van het bedrag dat wij moesten betalen om hun gebied binnen te komen. Natuurlijk niet, dit ging allemaal naar de Thaise overheid. Ze kregen wel af en toe varkens en kippen. Ze worden door de Thaise overheid ook niet erkent, en hebben dus geen paspoort, waardoor ze niet kunnen reizen. Het wordt hen door Thailand zelfs verboden om binnen Thailand te reizen. Enkel in de naburige dorpen mogen ze komen. Ik ben ook nogal zeker dat ze door de Thais verplicht worden om nog steeds met die ringen te lopen, want echt gelukkig leken ze daar zelf niet mee te zijn. Dit wilden (durfden) ze echter niet bevestigen. Ik heb zo’n spiraal vast gehad die ze rond hun nek hebben, en die weegt vele malen zwaarder dan ik vermoedde. Niet moeilijk dat die je schouders naar beneden drukt. De foto’s in bijlage zijn dus een beetje met gemengde gevoelens gemaakt. Het meisje waarmee ik samen op de foto zit heet Mahoe, is 18 jaar, en moet uiteindelijk 21 ringen rond haar nek krijgen. Ze wil dit liever niet…

In de late namiddag ben ik naar Thailands tweede stad, en hoofdstad van het noorden gegaan, Chiang Mai. ‘s Avonds ben ik in Mc Donalds gaan eten.
Ik zal er later terecht voor gestraft worden.

Dinsdag 03/08/04:

——————
Chiang Mai een beetje verkent, en nagedacht wat ik zou gaan doen. De bedoeling was om van hieruit naar Mandalay in Burma te vliegen. Het regenseizoen komt hier echter op z’n hoogtepunt en dat ben ik nogal beu, en in Burma is het alleen maar vele male erger als in Thailand. Het ligt naast Bangladesh, en daar zullen jullie ook wel iets over gehoord hebben. Ze hebben de ergste regenval in 15 jaar.

Woensdag 04/08/04: 

——————
Nog een beetje in Chiang Mai rondgereden en om 16u50 de nachttrein naar Bangkok genomen. Hier ga ik eens rondkijken naar waar ik zou kunnen vliegen tot de regenperiode voorbij is. Indonesië, aan de andere kant van de evenaar lijkt het logischte.

Donderdag 05/08/04 – Zaterdag 07/08/04:

—————————————

Rondkijken in de reisbureautjes, en woensdag 11 augustus vlieg ik naar Denpasar, Bali. Dinsdagmiddag 10/08 mag ik mijn visum afhalen in de Indonesische ambassade. Nu maar hopen dat dat in orde is, want ik heb mijn ticket reeds geboekt (moet wel, want moet je bij je visum-aanvraag voegen).
Bangkok …. tsja … wat erover te vertellen ? Een mega-grote stad natuurlijk. Sommigen zeggen dat fietsen er gelijk staat aan zelfmoord. Vooral qua luchtvervuiling dan als je ‘t mij vraagt, voor de rest is het verkeer gewoon superdruk zoals in eender welke stad. Wat me wel opvalt tegenover vorig jaar is dat ze blijkbaar een soort van zero tolerance beleid gestart zijn wat betreft stadsvervuiling. Overal hangen bordjes dat er 2.000 Baht boete betaald moet worden indien je iets op straat gooit, of zelfs bij spugen. Dat laatste juichen we natuurlijk toe, want het gerochel van de Thai is verschrikkelijk. Dan zitten ze je aan te staren en trekken ze daar zoiets vanuit het diepste van hun keel naar boven, en …… Verschrikkelijk. En de hele dag hoor je het. Maar dus niet meer in Bangkok. Ik ben ook naar Pro-bike geweest, de enige echt deftige fietsenwinkel in heel Zuid-oost Azie (in Chiang Mai hebben ze ook een klein filiaal, maar daar hebben ze niet veel).
Ze kennen hun prijzen. Fietshandschoentjes; 750 Baht, een koersbroek; 3.000 Baht, een truitje; 4.000 Baht. “Import from Europe” zeggen ze. Yeah right.
Ik ben daar wel nog eens op de weegschaal gaan staan. 69 kilookes 🙂 , das al 10 kg minder als toen ik vertrokken ben. Als die weegschaal juist staat natuurlijk.
De eerste 2.500 km zitten er op, en ….. ik heb niet het minste probleem gehad met de fiets. Zelfs geen platte band. Nen dikke merci dus naar de mensen van rijwielen Claeskens in Brasschaat die mij toch een beetje naar deze fiets geleid hebben, en proficiat voor Santos om de fiets zo goed in elkaar te zetten zeker. info: http://www.santos-bikes.nl
Ik heb gemerkt dat vele anderen een gedetailleerde lijst op hun site zetten van al wat ze juist meenemen, en met welk materiaal ze rijden. Ik zal dat wel eens doen als ik terug ben. Ik heb wel in Bangkok de ketting vervangen. Ik heb een reserveketting bij me, en door ze om de +/- 2.500 km te wisselen hoop ik ze een beetje gelijkmatig te verslijten, en zo 10.000 km met een set tandwielen en 2 kettingen te doen. We zullen zien.

Zondag 08/08/04 + Maandag 09/08/04:

———————————–
Met de tuktuk, skytrain, riviertaxi, trein en saengthaew terug naar Kanchanaburi gegaan voor 2 dagen. Hier staat de helft van mijn bagage. Mijn bergbotinnen die ik nog maar een keer aan heb gehad, een van de twee fleecen (die ik ook maar een keer nodig had, bovenop Muang Phu Khun in Laos) en wat reisboeken laat ik hier voorlopig achter, en in de plaats daarvan neem ik terug mijn shimano fietsschoenen mee. En …… de hele dag de website updaten. In de internetshop hebben ze de geheugenkaart van m’n fototoestel naar de knoppen geholpen toen ze de foto’s op cd zetten :-(. We vallen dus weeral in de kosten.

Dinsdag 10/08/04:

—————–
Terug naar Bangkok. Het visum was gelukkig in orde. Als ik het een beetje begrijp heb ik een visum voor 60 dagen gekregen, terwijl me gezegd was dat je maximum 30 dagen kreeg. ‘k Zal het nog eens vragen aan den douane daar, en als dat zo is, is dat een dikke meevaller natuurlijk, en kunnen we wat langer blijven (als ik men terugvlucht nog kan verzetten natuurlijk) en wat meer eilandjes verkennen. ‘s Middags ben ik een fietsdoos gaan halen bij Pro-Bike om de fiets in te pakken. Ter info; om bij Pro-Bike te geraken neem je de sky train naar Ratchadamri station en wandel je richting Lumphini park. Tegenover de ingang is Pro-Bike. Wil je ook nog bubbeltjes plastic en plakband kopen, dan wandel je van Thanon (=avenue) Ratchadamri naar Thanon Silom en na +/- 500 m aan je linkerkant heb je de “United Building”. In de kelderverdieping is een Makro waar je alles vindt.

Woensdag 11/08/04:

——————
Om 17u20 vertrek ik van Bangkok naar Jakarta, op Java. Daar moet ik wachten tot 05u50 de volgende dag op een verbinding naar Denpasar op Bali.
Het was dat of wachten tot 16 augustus om rechtstreeks te vliegen. Jakarta is ook al Indonesië, dus misschien laten ze me er wel uit op de luchthaven en kan ik een nachtelijke wandeling in Jakarta gaan maken om de tijd te doden.
Ik rij op tijd door naar de luchthaven waar ik ergens in een hoekje de fiets inpak.
Wat staat er zoal in de krant vandaag: 4 jaar geleden heeft een Thais gewichtshefstertje de eerste vrouwelijke medaille ooit (brons) behaald voor Thailand op de Olympische Spelen. Dit jaar stuurt Thailand 4 deelneemsters en het vertrouwen is sky high nadat ze samen 9 tempels bezocht hebben. Dit zou geluk brengen. Bij de mannen is alle hoop gevestigd op het tennis met Paradorn. Hij staat slechts 15de op de wereldranglijst, maar de loting in Athene vindt morgen plaats en valt samen met Her Majesty The Queen’s Birthday (72 jaar). Ook dat zou geluk moeten brengen. Er zijn hier 2 zaken waar absoluut niet mee gelachen wordt: Boeddhisme en het koningshuis. En nog het minste met dat laatste. Zij worden echt aanbeden. Verder blijkt ook de minister van sport van Burma niet welkom te zijn in Athene omdat hij een militair regime vertegenwoordigt dat de mensenrecht schendt. Ik heb nog steeds last van diarree na die Mc Donalds in Chiang Mai.
Volgende update uit Bali.