Woensdag 06/10/04:
——————-
Met een tussenstop in Jakarta land ik om 16u30 terug in Bangkok en verander ik weer van tijdzone. We draaien de klok opnieuw een uurtje achteruit, eens mens zou er tureluurs van worden. Ik logeer opnieuw in Wendy House, een hotelletje vlakbij het National Stadium waar de skytrain stopt. Heel makkelijk, en met zen 650 Baht per nacht een van de betere, betaalbare hotelletjes die ik kon vinden in Bangkok.
Wat hou ik toch van deze tropische stad. De loodzware, hete smog die over je heen valt als je in het centrum uit de taxi stapt. Bangkok, oriental city maar ook dirty city waar monniken blootsvoets, hun lichaam gehuld in die typische oranje gewaden het voetpad delen met straathoeren en bargirls. Bangkok, waar je je verplaatst met tuk tuks, skytrains en watertaxi’s, waar fietsen volgens velen gelijk staat aan zelfmoord. Bangkok, home van de Emerald Buddha, het (schitterende) Royal Palace en de zelfkant van het toerisme, Khao San Road. De grootste concentratie irritante backpackers (hoezo ?? moeten die niet “off the beaten track” gaan ???) ter wereld, waar 95% van de conversaties bestaat uit de woorden “it’s like…” (dat woordje “like” gebruiken ze echt om de haverklap aahhrrrrr), “whauw” (alles is wauw), “cheap”, “cheaper” en “cheapest”, “amazing”. De grootste concentratie aan reïncarnaties van Jezussen bij elkaar, met hun pofbroeken aan, liefst blootsvoets onderweg, drie weken niet gewassen, dreadlocks (had de originele Jezus deze ook ???). Och …. zielig, maar je moet wel eens gaan kijken.
Ik ben de hele avond op zoek geweest naar een boek over een van men volgende bestemmingen dat ik twee maanden geleden zag, maar nu nergens meer te vinden is. Gelukkig bestaat er zoiets als internet en kan je het binnen de week laten “Fed-exen” naar je hotel.
Donderdag 07/10/04:
———————
Een echte werkdag waarop ik de voeten van onder mijn lijf gelopen heb voor visums en vliegtickets. Men reisje ligt nu plots wel vast tot 7 februari. Op 17 oktober vlieg ik naar Yangon (Myanmar). Waarschijnlijk was de ambassade van Myanmar al een voorsmaakje van wat me daar wel eens te wachten kan staan bij contacten met de overheid. Uren moest ik wachten in een grote, witte ruimte met vieze oranje en blauwe plastic stoelen. Op de visumaanvraag moest je, buiten de drie gebruikelijke foto’s die je bijvoegt, je lengte, de kleur van je ogen, haar en huid invullen (was dat niet duidelijk op de foto ?), de naam van je vader en werd je te woord gestaan vanachter de tralies !
Meer over het militaire regime in Myanmar volgt later. Je kan je visum voor Myanmar nu trouwens ook online verkrijgen. Surf naar www.visa.gov.mm en bespaar je een hoop tijd in deze onaangename ruimte. s’ Avonds ben ik nog eens naar de MBK geweest, een shoppingcenter vlakbij men hotel. Shoppingcenter ? Een hele stad ja, echt niet te doen. Ik overdrijf niet als er minstens 500 standjes zijn die alleen maar GSM’s aanbieden. Hier kan je dagen rondwandelen. En aan de overkant van de straat heb je dan nog Discovery center en World Plaza. Shoppingcentra die elk op hun beurt ook nog vele male groter zijn dan dat in Wijnegem.
Vrijdag 08/10/04:
—————-
Nog wat in Bangkok rondgehangen en in de late namiddag de bus naar Pattaya genomen. Het is men vierde keer in Thailand, een mens moet het toch eens gezien hebben he. In de Bangkok Post lees ik dat er weer doden gevallen zijn in Zuid-Thailand bij geweld met moslim rebellen, dat de politieman die In Kanchanaburi twee Engelse toeristen heeft doodgeschoten opgepakt is nadat hij zich een maand verscholen had bij Karenrebellen in het grensgebied tussen Thailand en Myanmar. Hij had geschoten omdat de Engelsman in zen gezicht gespuwd had waardoor hij zich “dishonoured” voelde. Begrijpelijk.
In Cambodia zou men, 25 jaar na de feiten, de verantwoordelijken voor de gruwelijkheden onder het Pol Pot regime willen berechten. De meesten zijn echter dood en ….. er is geen geld om een rechtszaal te bouwen die op zen minst voorzien zou zijn van elektriciteit en stromend water ….
Zaterdag 09/10/04:
——————-
Pattaya, het is inderdaad niet gewoon wat je hier ziet …… Toch een must als je in Thailand bent, niet te doen !!! Je moet het zelf maar komen ontdekken.
Zondag 10/10/04:
——————-
Met de bus van Pattaya, via Bangkok naar Kanchanaburi. Ik heb hier nog steeds de helft van men bagage liggen. Hoog tijd om die op te pikken, achter te laten wat ik echt niet nodig heb, of naar huis te sturen wat ik niet kwijt wil zijn.
Maandag 11/10/04 – Woensdag 13/10/04:
——————————————
Ik wilde hier de maand achterstand die ik had ivm de website wat wegwerken. Maandag lukte dat nog vrij goed, maar dinsdagochtend werd ik om 4 uur wakker, zo ziek als een hond. De hele dag in bed gelegen met koorts, slap, niet de energie om uit bed te komen. Heel raar, zo plots. ‘t Zal toch geen malaria zijn zeker ? Woensdag was het al iets beter, en kon ik nog een beetje verder werken. In de late namiddag keer ik terug naar Bangkok, waar ik de komende dagen nog wat dingen te doen heb.
Donderdag 14/10/04:
——————–
Ik was blij deze voormiddag te vernemen dat men visum voor Myanmar in orde was. Maar goed ook, want men ticket was al gekocht. 28 dagen laten ze me toe om op hun grondgebied rond te cruisen. Nu moeten we enkel nog aan de broodnodige dollars geraken, want Kyats (de munteenheid in Myanmar) kan je enkel daar krijgen. Deze mogen, juist zoals de Lao kip en de Vietnamese Dong niet in- of uitgevoerd worden. En geldautomaten hebben ze niet in Myanmar….
‘s Middags wou ik nog eens naar het Golden Palace en Wat Phra Kaeo gaan, maar ….. stupid me, ik had een short aan en dat is natuurlijk not done in een tempel. In Wat Pho is dat geen probleem zei het meisje van de toeristische dienst, dus ben ik die maar gaan bezoeken. Wat Pho, ook de tempel of the Reclining Buddha genoemd, is de thuis van een enorme, 46 meter lange liggende Buddha, de grootste in Thailand. Ook al ligt hij, het beeld is nog steeds 15 meter hoog. In Wat Pho vind je meer dan duizend Buddha-beelden, meer dan eender welke andere tempel in Thailand. Ook de beroemdste massageschool van het land is hier gevestigd.
Vrijdag 15/10/04:
——————
Ik heb vandaag zwaar geïnvesteerd in men eigen veiligheid en buiten een nieuwe ketting ook een helm, voor- en achterlicht gekocht bij pro-bike. Gelijk een nieuwe doos meegenomen om de fiets in te steken, want de vorige had zen beste tijd toch gehad met over en weer naar Indonesië te vliegen. In de namiddag ben ik naar China town gegaan. De Chinezen houden overal ter wereld vegetarian food festivals in de negende lunar maand. Het festival in Bangkok duurt een tiental dagen. Ik heb de meest yummy gerechtjes gegeten aan de foodstalls langs de straat, en schitterende foto’ s van mensen die het eten maken en verkopen. Heel wat afgestapt vandaag, dus met zere voeten in bed.
Zaterdag 16/10/04:
——————
Met de gepaste kledij ben ik vandaag naar het Golden Palace en Wat Phra Kaeo getrokken. Ik was hier reeds anderhalf jaar geleden, maar wilde nog eens terug gaan. Hoeveel tempels je ook al gezien hebt in Thailand en in Laos, dit blijft toch indrukwekkend. Zo een verzameling perfect onderhouden tempels; blinkend alsof ze alle dagen van kop tot teen geboend worden. Het is de thuis van de Emerald Buddha, Thailand’s heiligste beeld. En het is indrukwekkend hoor, hoe het kleine beeldje daar op dat enorme gouden altaar staat. Echt een must als je in Bangkok bent ! Zie ook op http://bangkok.thailandtoday.com/sightseeing/08_0001_watphrakaeo.html
Morgenvroeg vlieg ik om 09u15 naar Myanmar’s hoofdstad Yangon. Ik land om 10u30, maar moet de klok een half uurtje terugdraaien naar 10 uur. 4,5 uur tijdverschil met België dus. Myanmar is een van de meest geïsoleerde landen ter wereld, maar (waarschijnlijk juist daardoor) ook een van de meest Boedhistische. Het wordt vaak het Gouden Land genoemd naar zen ontelbaar veel gouden tempels en Buddha’s. Meer over de militaire dictatuur en het land zelf volgt asap.
Bike-A-Way 